De weg werd hersteld, waardoor we goed op moesten letten op tegenliggers en gaten in de weg. Ik moest mijn bril weer afdoen, waardoor ik nog minder goed kon zien. Sommige delen van de weg bestond alleen maar uit platgewalste klei, alsof je een lekke band had zo reed dat.
Er moesten veel meer steile klimmetjes genomen worden dan we hadden gehoopt, soms van meer dan 3 km. Voor de laatste feestelijk dag was dit een zware opgave, je hebt je anders ingesteld en dan moet je nog veel kracht inzetten en geduld bewaren. Ter controle zijn we toch maar even gestopt onderweg, want de dikke mist was niet om doorheen te komen. Misschien zaten er wel stenen in de tas of liep de rem aan?
Er was niets aan de hand, het was gewoon een lastige weg die heel langzaam omhoog ging.
Uiteindelijk kwamen we dan toch uit de mist en werd het landschap schitterend, mooi glooiend, kleinschalige boerenbedrijven, mais, druiventeelt, bos, veel eucolyptusbomen, ook wel stripteasebomen genoemd, omdat ze hun barst als vellen langs de stam laten hangen. Bij de boerderijen stonden aparte rechthoekige schuurtjes op een soort verhoging. Het blijken horreas, opslagschuurtjes tegen de knaagdieren, te zijn.
Optrekkende mist is altijd mooi om te zien, het gaat snel en voordat je het weet zit je midden in de zon. We schoten niet op, omdat ik elke keer weer nieuwe plaatjes zag om vast te leggen.
Om een uur of een een picknick in een stil stukje eucalyptusbos.
Daarna weer verder met de klimmetjes en lange afdalingen, dat was voor mij genieten voor Alie minder.
We vormden een echt team, Alie lette op de details, boekje lezen en na zoveel meter moesten we of nog 3 km en dan was de klim over. Ik lette daar niet op, ik had meer de grote lijnen, na dat dorp die weg met dat nummer. Als het boekje dan fout zat, omdat het veel verder was, dan kon ik rustig zeggen, niet op letten gewoon doorgaan, of als ik iets te ruim opvatte corrigeerde Alie mij weer, alleen met de kaart hadden we het niet gered en hadden we voornamelijk langs de drukke grote wegen gereden, maar met de beschrijving van het boekje konden we de stille weggetjes vinden.
Dat Alie op details let was onderweg wel duidelijk, de namen van de bloemen en planten werden genoemd, dat deze koeien maar weinig gras hadden en aan de bomen zaten te eten, dat was mij ontgaan, ik was meer bij het fietsen, hoe zit ik en hoe voelt het als..., hoe lang kan ik.....
Ik ging vaak te hard waardoor ik ook weer tijd had om te fotograferen, Alie nam de tijd en gaf mij die ruimte, want zou dat niet kunnen dan hadden we het niet gered. Ik kon er bij slecht weer mooi voor zorgen dat Alie uit de wind reed. Zo is dit toch een tour geworden van ons samen, met ons tweetjes, zonder door anderen opgejaagd of lastig gevallen te worden.
We hebben het gehaald en de alsof de proeven nog niet voldoende waren voordat we bij de Kathedraal waren kregen we een 12% steile klim vanaf het viaduct naar boven toe.
De sfeer in Santiago was daar tegenover weer zo heerlijk dat alle pijn en
leed snel vergeten was. Een onvergetelijke ervaring om na zo'n lange tocht van wel meer dan 2700 km voor die immense kathedraal te staan. Alie werd er wel even emotioneel toen we de kinderen belden om ze te vertellen dat we het gehaald hadden. Vanaf dat grote plein naar de Rue de Vilar waar we onze officiële credencial kregen. We waren de enige niet en sloten aan in de rij, moesten ons paspoort laten zien en kregen dus een prachtige oorkonde in het latijn met onze namen ook in het latijn. Zo niet voor niets al die stempeltjes gehaald. Alie vond het gewoon leuk om te doen. Er zitten prachtige stempels bij en zo af en toe een kijkje in de sacristie was toch ook leuk.
Slaapplaats gevonden, heerlijk gedouched en toen de stad in, wat eten en de sfeer proeven. Op de pleinen en onder de arcades werd muziek gemaakt en prachtig gezongen. Bedelaars houden een bekertje omhoog en op een bord staat waarom ze daar zitten. Tsja, als je dan een heel jong meisje ziet zitten denken we dan al gauw dat ze geen geld meer heeft voor de terugreis naar huis of zoiets. Soms zie je dan een vriendje een stukje verderop zitten om haar aan te moedigen. We gingen met een nog voldaner gevoel dan al de andere dagen slapen. Best ook wel raar, want we hoefden niet meer te kijken hoe we de volgende dag moesten rijden. We konden gewoon opstaan wanneer we wilden.
Location:Santiago
Geen opmerkingen:
Een reactie posten