Oeps. Er werd op de deur geklopt. Wij waren toch de mensen van de bicycletta's die om half negen wilden vertrekken? Sorry, we waren nog niet zo ver, wel bijna. De moeder van de eigenaar zou voor ons even de deur opendoen om de fietsen te pakken. Nou ja, het stel uit Parijs dat we ook al eerder hadden ontmoet kwam net na ons en ook voor hen moest ze apart nog de deur opendoen, we waren de enige niet. Wat een geluk dat we nu weer zo lekker snel de stad uit waren na even een ontbijtje aan de overkant. We wilden het omaatje niet nog een keer lastig vallen. Het werden vandaag klimmetjes en korte afdalingen tot we op een gegeven moment zagen dat de afdaling langer zou worden. We hadden er al rekening meegehouden. Het was best fris en van een lange afdaling koel je behoorlijk af als je zoveel klimmetjes hebt gehad. Langs de weg allebei een legging en ons jack aangedaan. Een prima besluit. Zo fietste het een stuk prettiger en kregen we geen koude knieën. We reden een aardig stuk over het pad dat ook de wandelaars gaan en dat werd bellen en bon camino. Een maffe Italiaan liep met een grote vlag breeduit over de weg te zwaaien en ging amper opzij, keek niet om en kreeg van Alie te horen dat het dangerous was. Hij begon vreselijk hard te lachen. Had blijkbaar niet in de gaten wat hij deed. Er liepen ontzettend veel mensen op die weg. Heel veel met een klein rugzakje of helemaal geen. Het schijnt dat wandelaars een credencial krijgen als ze 100 km hebben gelopen. Er waren ook ouders met kinderen en op een gegeven moment moest ik toch even stoppen. Het leek de avondvierdaagse wel.
Bij een vreselijke dikke eik zijn we gestopt om een broodje te eten en een kopje thee te zetten en ook even een foto gemaakt om te bewijzen dat we de jetboil die we van Marianne en Diederik kregen ook inderdaad gebruiken. Voorbijgangers keken jaloers naar ons warme kopje thee, want daar was het gewoon weer voor. Het lijkt hier een beetje op Zuid-Duitsland met dorpjes waar nog koeien worden gehouden, mooi glooiend, veel bos. Was het zonnetje er geweest dan had ik mij weer in Burg Reuland gewaand.
Was niet saai, lekker afwisselend. Nog wat gespeeld met het klimmen in verschillende versnellingen, het kleine verzet hou je het langste vol en kan je ook goed versnellen. Toch hadden we vandaag nog een paar keer geluk met afdalen en klimmen, voor een steile klim was er een lekker afdaling waardoor je veel snelheid over kon houden, want met 17 km per uur, pak je zo' n korte heuvel met gemak.
Weer aardig wat fietsers tegen gekomen. Een drietal ging erg langzaam, de vader kon niet goed omhoog komen, de andere zoon leek wel ziek, hij stapte bij elke heuvelklim af en liep omhoog. De andere zoon verveelde zich en kreeg het koud, ging maar op en neer rijden. Omdat wij een paar pauzes hadden gehouden konden we dat mooi zien.
De eerste pauze was in Portomarin, een prachtige brug over de Rio Minor. Onder de hoge brug lag nog de oude brug, in het water met dammen ervoor, waarschijnlijk om de stroming te beinvloeden.
Met hoog water komt de lage brug vast ook onder water te staan, want op
foto uit het boekje stond de brug niet met de oude lagere brug afgebeeld.
De kerk was helemaal opnieuw opgebouwd, de nummers van de stenen waren soms nog te lezen.
Daar heerlijke cake gegeten en koffie gedronken, dat kunnen ze hier wel zetten, beter nog dan in Frankrijk.
Daarna weer op en neer, de regen zette niet door, maar echt zonnig is het niet geworden. Om half vier gestopt in Melide, hebben we nog wat over voor morgen. Daar de fietsen nagekeken, moest de spaken wel bijstellen, was dus goed niet te ver te rijden.
Op naar de laatste dag voor Santiago, gek gevoel is dat.
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:Milde
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen