We hebben al weer zo veel meegemaakt om zo snel op het papier te zetten.
Genieten is het. Het ene toeval na het andere toeval en nog steeds van: "Als we door waren gereden dan hadden we dit niet meegemaakt of goed dat we om zijn gereden want dat was wel erg mooi of leuk om te zien." In Dax wenste een vrouw ons niet alleen een 'bon camino', maar ook een gezellige, jolie camino.
Stille wegen waarop hard gereden werd en veel onderhoud aan gedaan moest worden.
De stilte was dan voelbaar, zeker als de zon de warmte hoog op voerde. Het asfalt hielp ook nog eens mee en de wind, liet zich maar af en toe voelen.
In de stilte en warmte slingerden wij ons, met een leren tong en stijve benen, omhoog.
Dan horen we een bus, het eerste geluid na meer dan een half uur geklommen te hebben. We zijn in een klein dorpje op de top van de klim. Een deur sist open, klik-klak, er stapt een jongen uit, hij klapt zijn skatebord op straat, doet twee steppen, de wieltjes beginnen krakend onder het losse grind te draaien, nog eens een paar afzetten en het rollen neemt toe, hij gaat harder, tegelijk stopt hij zijn oorknoppen in en sluit zich af, je hoort hem nog verder rollen, het geluid van de vertrekkende bus overstemd hem.
We rijden van de geluiden vandaan en komen weer in de leegte, op weg naar de volgende steile klim.
Hier enkele sfeerfoto's van de dag en de avond.
-
Posted using BlogPress from my iPad
Location:Estella
Geen opmerkingen:
Een reactie posten