Ondanks dat toch nog goed geslapen, 's ochtends vroeg in Auberterre wat fofo's gemaakt. Het hotel was nog gesloten.
Om 8.00 uur begon het te regenen en tijd om naar binnen te gaan tot 10.00 uur heeft het aan een stuk door geregend, goed dat we nog niet vertrokken waren. De ochtend heeft nog een keer een goede bui gegeven, daarna konden de jassens uit en is het drooggebleven totdat we bij St. Emilion waren, 10 km ervoor een hevige bui, na schuilen hebben we er nog een gehad en daarna weer de zon. In St. Emilion was het droog.
De eerste pauze hebben we niet ver van Aubeterre genomen, want we waren om 11.00 uur in St. Aulaye.
Een echte toeristenstad met een grote camping. Bij een bron ontspringen in dit gebied heel wat rivietrtjes Dronne, Ausonne, Rissonne en meer.
De camping had een groot meer en een groot zwembad, de hoofdweg liep midden over het terrein.
Even verder was de kern van de stad, geheel anders van sfeer, echt Frans gezellig, rommelig een markt en cafes.
Wij namen een cafe au lait, grande, Oui. De locale gasten, drie mannen, zaten de krant uit te spitten. Ze noemden getallen, aanvankelijk dacht ik dat het om de lotto of aandelen ging, maar later hoorde ik hen over Marseille en Bordeaux, dan zal het wel over voetbal of over beide zijn gegaan, flink druk heen en weer praten. De dochter een jaar of drie, vier liep op straat met haar pantoffels, nog slaperig en wel, geeuwend nieuwsgierig onze richting uit. Ze werd door moeder, die een zware nacht achter de rug leek te hebben terug geroepen en een zuigfles met melk werd omhoog gehouden. Wij keken elkaar aan en dachten nu nog. Een oom of misschien ook wel de vader kreeg het kind op schoot en mocht het de fles geven, zuigend en doezelend hing dochter lief, die al aardig dik begon te worden de fles leeg te sabbelen op vaders schoot.
De ober, stevig gebouwd, vrolijk uiterlijk,lekkere hangbuik van het gezonde leven, droeg een verkleurde oude zwembroek tot over de knieen, met een overhemd die zijn beste tijd gehad had. Sloffend op zijn slippers werd iedereen voorzien van drank. Hier en daar een praatje, alles doucement. Hij had een stevig hoofd, met een opvallend klein driehosikje onder zijn kin, een kunstenaar, wellicht. Een kunstenaar is het zeker als je op deze manier een zaak kan runnen. Aan de overkant kwamen een paar lokale mannen elkaar tegen, de ober riep op verzoek van de mannen, die met de krant bezig waren, met een zware stem iets naar hen, hij durfde wel, men reageerde erop en hij weer daarop. De mannen aan het tafeltje lachten verlegen.
Mogelijk waren het wel de lokale bestuurders. Een van hen ook weer sjofel gekleed, T-shirt en korte broek op slippers, krant onder zijn ene arm en onder de andere arm een stokbrood. De andere man netjes gekleed, mooie broek en strak overhemd, leek de burgemester wel met zijn vrouw, die eveneens keurig gekleed was. Bleven lang gebarend met elkaar in gesprek. De Burgemeester had niets in te brengen de lange man in T-shirt leek het gesprek te bepalen. Intussen kwam er een oudere man, die zijn beste dagen had gehad, maar er nog iets van probeerde te maken moeilijk omhoog lopend stak hij schuin de straat over, groette niemand, was helemaal inzichzelf gekeerd. Hij had een klein half opgerookt sigaartje in zijn mond. Stevig postuur, klein van stuk, te grote en te ruime broek, maar niet versleten. Een overhemd netjes in zijn broek, met een vest eroverheen, waar diepe zakken in zaten, handig, leek mij, want hij was al lopend, eerder schuifelend omhoog lopend op zoek naar iets in zijn zak, er kwam een plastic zakje met drie pruimen uit en nog dieper weg haalde hij er een aansteker uit. Met een genoegzaam gezicht stak hij de sigaar aan.
Het zakje hield hij vast en gebruikte het als pendel om al zwaaiend met de armen naar boven te komen. Net nadat hij uit beeld was kwam er een deftige oudere dame, met strak haar en keurige kleren aan, pofbroek en een net blousje, lippen knal rood opgemaakt, heel gedecideer naar boven lopen. Intussen kwamen er mensen langs of uit de auto die snel wat geld uit de muur naast het cafe haalden, ook zij groetten elkaar, soms met twee kussen en mannen met een stevige hand.
Een dikke dame aan de overkant die al een paar keer naar de mannen bij het cafe iets had geroepen, kwam nu ook de straat over.
Inmiddels was het gesprek met de burgemeester en raadslid of burger die iets wilde gestopt, de burgemeester liep nog druk pratend, hoofdschuddend en gebarend naar zijn vrouw het gesprek nog eens door te nemen.
Dochterlief sliep inmiddels weer bijna, de ober kwam naar buiten en had inmiddels een schortje omgedaan, er zal wel gekookt gaan worden, hij liep naar de bank en bleef lang weg. De voetbalmannen verlieten het cafe, Alleen de oom of vader bleven achter. We betaalden de vrouw en stapten weer op de fiets. Een Frans sfeertje gelijk de films van Felini. Het is toch wel genieten als je de tijd hebt om rustig te kijken naar van wat er zich rondom het cafe afspeelt, zonder dat je hoeft deel te nemen aan het geheel.
Met vreemde blikken werden we nagekeken, dat we met zo'n bepakking hier in de heuvels gaan fietsen. Je rijdt immers of in een auto of of op een brommer. Alleen wielrenners zie je op een fiets of een enkele dame, jongeren niet.
Het landschap was golvend, vanochtend wel regen, maar bijna geen wind, dat werd wel anders in de loop van de dag, heel veel wind na 2 uur.
We waren in de ochtendal flink opgeschoten, 30 km in twee uur, met pauze en foto's maken, nog 50 en we hebben onze taks.
Na de middagpauze kwamen we meer en meer in de wijngaardstreken, lange rijen wijnranken, mooie kasteeltjes en zowaar ook de zon, maar ook de wind. De middag pauze hielden we weer bij een kerk, daar is altijd wel een bank of een stoep.
Het werd daarna wel een stuk zwaarder, meer wind, zonnig en dreigende luchten, lastige klimmetjes.
Voordat we de afslag naar St.Emilion hadden genomen begon het flink te regenen, schuilen maar. Na 15 minuten was het over en voordat we in St. Emilion waren weer een flinke bui. Met regenpak aan en wind tegen was het zwaar om omhoog te komen. Het was er erg druk, in de kerk een bruiloft en buiten veel toeristen voor wijn.
Daar wat gegeten in een goedkoop restaurantje de fietsen voor de open deur in het zicht.
Toen een slaapplek vinden in Branne. Er moest een goedkoop Hotel zijn en enkele Chambres d'Hotes. Helaas niets daarvan, via vragen op straat, de hondenkapper en de bakker kwamen we bij iemand die het wel eens deed, maar nu bezet was. Gelukkig na lang praten kon hij ons het trainingshuis aanbieden, met douche en toilet, wij al lang blij. En nu liggen we op onze matjes in het tuinhuisje van een aardige Franse familie.
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:Branne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten