We zagen in de verte mooie witte vogels. Maar ik zag ze heel vaag, later zagen we ze nog eens en toen zagen we dat het witte reigers waren, wel een stuk kleiner dan bij ons. Een purperreiger, en heel veel buizerds zijn we tegen gekomen. In Dax was het druk, zoals verwacht was, want er is daar feest, de auto's werden omgeleid, omdat er een hardloopwedstrijd gehouden zou worden. De lopers kwamen uit alle delen van de stad in groepjes naar het startpunt, hun nummer hadden ze al opgeprikt of in hun hand. We hadden de weg snel gevonden. Als je de stad dan uit bent valt de stilte op.
Nog geen 10 minuten fietsen en je ziet niets meer van de stad, merkt er niets meer van, mooie gevarieerde landschappen, weidevelden, heel veel verschillende loofbomen, ook maisvelden maar anders. De weg maakte veel bochten en slingerde zich door het landschap met heuvels, waardoor je ook veel doorkijkjes en vergezichten had vergelijkbaar met Limburg, Ardennen of Zuid-Duitsland bij het Vorarlgebergte.
De Pyreneeen beginnnen we nu vaag te zien. Door de mist konden we eerst niet ver kijken, maar later na onze eerste lange klim bij Peyrehorade, waar we na 20 km waren en onze koffie dronken, genoten we van het weer op weg zijn.
De fiets moest nog uitgetest worden, zou hij de klimmetjes houden, is de derailleur nu goed afgesteld. In zijn kleinste verzet, wat nodig was om de eerste klim te maken, 5% een kwartier lang. Maar helaas bij de volgende klim schakelde ik te laat terug en moest even zwaar trappen, maar dat weigerde hij, schoot door en weg was de snelheid. Dan komen de gedachten behoud van snelheid is behoud van kracht en omgekeerd. Als ik snelheid hou heb ik minder kracht nodig en als ik kracht gebruik ga ik sneller, dus zorg dat je snelheid houdt zonder dat het kracht kost, schakel dus op tijd.
Nu viel ik stil en moest ik afstappen, zijweggetje gelukkig kunnen pakken en weer op snelheid komen. Dan ga je op de kleine dingen letten, ratelen, doorklikken of niet goed pakken van de versnelling, kettingspanning niét helemaal goed, enz. Bij de volgende klim weer mis, dat belooft wat. Daarvoor waren er toch geen problemen er moet iets niet goed gesteld zijn.
Er kwamen steeds meer klimmetjes en de uitzichten bleven verrassen.
De zon kwam goed door en het werd heet, drinken geblazen en na 40 km om een uur onze broodjes opgegeten.
Bij deze pauze nog eens beter gekeken, stond de derailleur wel recht, kon ik nog wat met de stelschroefjes bij het stuur? Derailleur iets rechter gezet en stelschroefje aangepast, niet te veel, het werkt weer, bij de volgende klim uitgeprobeerd en hij liep weer als een zonnetje, niet meer ratelen of haperen. Wat kan je dan een hekel aan je fiets krijgen als hij niet doet wat je wil, je gaat steeds voorzichtiger trappen, terwijl je juist stevig moet kunnen trappen. Maar gelukkig, hij wil weer meewerken.
Daarvoor nog even een oude kloosterkerk bezocht met prachtige mozaiken in de vloer.
Tijdens het fotograferen van het plafond,
waarbij ik zo laag mogelijk aan de grond ging zitten, kwam een mannetje
van nog geen twee jaar oud naast me zitten en ook omhoog kijken. Hij begon een heel verhaal in het Frans en was daarna niet meer bij mij weg te slaan.
In een van de gebouwen daar zetelt ook de mairie. Mooi zo'n gemeentehuis
in een oud gebouw. Ze passen het keurig aan aan de moderne tijd en werken veel met glas. Alie was blij dat ze daar even naar binnen was gegaan, want ze kreeg er een prachtig stempel in de vorm van een schelp en natuurlijk de heilige Jacobus met zijn staf erop.
In de afgelopen 80 km zie je de bouwstijl ook veranderen, afhankelijk van het natuurlijke materiaal dat er te vinden is. In Dax werd er veel met hout gewerkt, vakwerkhuizen, grote stenen en metaal.
In de omgeving van Preyrehorade en Sorde l'Abbaye werd er veel met keizelstenen gewerkt, was ook langs de Gave d' Oloron
en later weer in de omgeving van .... Larceveau weer met vakwerkhuizen en
Daarna weer in de omgeving van Camou-Souhast en Larceveau weer met vakwerkhuizen en grote stenen.
Door al die klimmetjes was ons drinken al weer bijna op, dus even stoppen bij een begraafplaats want daar is altijd een kraan om water te tappen. We zeggen dan ook tegen elkaar: "Ja van de doden niets dan goed." Maar helaas het kraantje was dit keer niet te vinden. Bij de mairie in Camou-Souhast maar even gestopt en gekeken.
Daar bleken weer keurige toiletten te zijn, zoals in wel meer Franse dorpjes en daar natuurlijk gebruik van gemaakt om ook even water te tappen en natuurlijk een stempeltje te halen. Ze hebben daar in het gemeentewapen een wolf staan, dus dat zal wel iets te betekenen hebben.
Na 80 km tussen St.Palais en St.Jean-Pied-de-Port in Larceveau om vier uur gestopt. Het was genoeg voor vandaag. Tegenover het stalletje met fruit vonden we ons budget-hotel. Weer een waar je de douchekop zelf vast moet houden en dat lukt ons aardig. Terwijl we douchen tegelijk onze zweetkleren uitspoelen met een beetje shampo. Morgen is het wel droog, want we kunnen het nu op ons balkonnetje te drogen hangen. Fietsen nakijken, een biertje en lekker nagenieten in het zonnetje van de dag. Tegelijkertijd het menu bestudeerd. We zijn er allang achter dat ze in Frankrijk prima menu's serveren. Drie gangen voor € 14,50 is niet slecht. Meestal een salade vooraf. Vandaag zal dat vast een Baskische worden. Inderdaad het werd een salade vooraf met heerlijke stukjes Warm vlees erdoor. Thuis zouden we dat als hoofdmaaltijd met wat aardappelen gebruiken, maar vandaag kregen we dus voor het eerst pelgrimsmenu. De dame vroeg ons of we pellerines waren en of we dan ook halfpension hadden. Natuurlijk hadden we dat, zeiden we. Zoiets is altijd goedkoper. Na de salade kregen we een paar behoorlijke stukken rundvlees en wat aardappelen met boontjes. We lieten het ons heerlijk smaken, maar Alie vond het toch wel een beetje teveel en schoof wat op mijn bord. En alsof het nog niet genoeg was geweest hoorde er ook nog een toetje bij. Oke vooruit dit keer dan maar eens ijs. Iedere keer kwamen er gasten binnen om te eten, terwijl wij dachten dat we aanvankelijk de enige gaten zouden zijn. We konden pas om half acht aan tafel en hadden dus best wel trek. De deur van het restaurant maakte iedere keer het geluid van een jankende hond en dat ging een heel tijdje zo door. De man die in zijn eentje zat eiste de volle aandacht van de serveerster op. De ene keer vroeg hij of die mensen die hij buiten zag ook kwamen eten, de andere keer vroeg hij om nog een glas water en op een gegeven moment ging hij ergens anders zitten. Hij leek het overzicht niet meer te hebben. Kreeg zijn bestelde maaltijd en presteerde het om zo langzaam te eten dat hij vroeg of zijn eten nog een keer opgewarmd kon worden. De serveerster voldeed vriendelijk aan zijn verzoek. Tja, als je in je eentje bent moet je toch een oplossing vinden om af en toe wat aandacht te krijgen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Location:Larceveau
Geen opmerkingen:
Een reactie posten