Dag 37 Santiago - Fisterra

Vroeg vertrokken om een auto te huren, het werd een skoda fabia family. Prima auto, beetje weinig motorvermogen voor de heuvels, dat we goed konden merken bij het omhoog gaan. Al bij het eerste deel naar Noia zaten veel klimmetjes en ons schuldgevoel verdween al snel toen we merkten dat het fietsen er naartoe toch wel pittig zou zijn geweest.





Fokke en Gertie kwamen net van het ontbijt, we hadden ook later afgesproken, maar alles liep zo snel, verhuurbedrijf en hotel snel gevonden.



Om 11.00 uur bij Noia uitgestapt, daar hadden we voor het eerst zicht op het wad, drooggevallen bootjes, kleine stroompjes met veel vis, mooie spiegelingen in het water.









Na een kop koffie weer verder, Outes, Muros, Carnota, Cee, Corcubion en tenslotte Fisterra.





De rit was prachtig mooie huisjes tegen de groene berghellingen, zicht op de oceaan, witte stranden, alleen in Muros veel locale toeristen, verder heel rustig.
Onderweg nog een keer gestopt bij Ezaro om de oceaan en de kustlijn te bekijken. In zee dreven vlotten waar waarschijnlijk mosselen onder hingen.

















Weinig gestopt verder, want Gertie zorgde goed voor ons, drinken en eten konden we tijdens het rijden nuttigen. Het was een prachtige dag, onderweg veel met elkaar gepraat over de megatocht, die niet meer zo voelde maar in de verhalen toch wel als heel spannend was ervaren, een tocht die je met elkaar samen moest maken en niet was gelukt als je niet als team had samengewerkt.




























Om half twee waren we in Fisterra het einde van de wereld. De zee was rustig, bijna glad alleen aan



de rots in het water en aan de kustlijn kon je zien dat er beweging was.




Het



eindpunt......ook het eindpunt van onze reis.




Een mooie afsluiting.





Onderweg nog wat foto's gemaakt van een heel speciaal kruis in Noia.
En 's avonds na een goede maaltijd afscheid genomen van elkaar. Voor ons nog een dag en dan gaan we ook naar huis. Morgen kijken we wel wat we doen. We zijn heel voldaan en hebben nu ook wel zin om naar huis te gaan, zeker nu we niet meer onze fiets kunnen pakken ons trouwe vervoermiddel.

Location:Santiago

Dag 36 rustdag in Santiago

De dag begon vroeg, voor zevenen naar buiten om het ochtendlicht van Santiago vast te leggen, een stad die ontwaakt, een enkeling waagt zich al op straat, gaat naar z'n werk of komt van een feest. De een heel stil met grote passen de ander luidruchtig en langzaam veel ruimte innemend.



Een enkeling heeft de nacht buiten doorgebracht, alleen of in groepjes. Voor de hotels verzamelen zich mensen die op taxi's wachten, de autobusjes schieten met grote snelheid door de straten, die moeten natuurlijk het brood op tijd afleveren. De bakker gaat pas om 8 uur open. De kathedraal is al open en langzaam stroomt deze weer vol, ik maak nog snel twee foto's, wat niet op prijs wordt gesteld.




Een stad als Santiago is in lagen opgebouwd, hierdoor kan je telkens een andere weg nemen, de ene keer laag de andere keer hoog en toch weer op hetzelfde punt uit komen of je er totaal in verliezen. Waar je nu ook bent, zo slenterend door de straten, die in het historische deel dicht tegen elkaar aangebouwd zijn, bochtig, trappetjes, balkonnetjes, met veel sfeerverlichting aan de muren, voor het fotograferen is Santiago een snoeptuin.
De tijd vliegt voorbij. Ontbijtje op de kamer, zelf thee zetten, jus d' orange.
We hebben besloten om de fietsen op te laten sturen en niet met het vliegtuig mee te nemen, die paar euro's die je uitspaart is niet de moeite van de risico's waard. Hij komt dan mogelijk wel later aan, maar in ieder geval heel.
We gaan op zoek naar hotel Mexico. De stad vult zich met veel mensen, de weg vinden we snel. Tot ons genot vernemen we dat ze mogelijk al morgen verstuurd worden, een zorg minder, maar nu geen vervoer meer, dat is toch even anders.
We lopen door een totaal andere wijk terug, veel winkels die uitverkoop houden, schoenen van 3 euro, shirtjes van 5 euro, het lijkt alsof we weer in China zijn.
Terug in het hotel. Nog even wat andere kleren aan trekken, het weer is regenachtig en een beetje koud. Het stoort ons behoorlijk dat we nog steeds geen internetcafe of iets dergelijks gevonden hebben.








Aan de overkant van ons hostal is een hotel, als we daar nu wat drinken mogen we misschien ook internetten via een Wifi verbinding, dat bleek ook het geval. We versturen de laatste reisverslagen en gaan op weg naar het museum, te laat voor een bezoek, op tijd voor de mis. De kerk was al helemaal vol en de mis stond op het punt te beginnen. We gingen helemaal vooraan zitten op de grond, de beste plaats, de hele mis duurde een uur, maar ging snel, er werd gepassioneerd gesproken, gezongen, we beleefden hem heel anders dan gisteren. Het wierrook vat zwierde net over het hekje het was een machtig gezicht, wat mooie plaatjes kunnen schieten. Met z'n zevenen stonden ze aan de touwen te trekken. Een ander hield goed in de gaten dat de mensen dichtbij het wierookvat niet tegen zich aan konden krijgen. De man was duidelijk te onderscheiden van de anderen door een knalgele kazuivel.








Daarna weer terug naar het hotel, nog wat inkopen gedaan om vervolgens relaxed op het grote plein te genieten van de mensen die binnenkwamen, soms gejuich, applaus, soms een kreet, mensen die elkaar omhelzen, omdat ze elkaar weer zijn tegen gekomen of samen veel hebben meegemaakt en het einddoel gehaald hebben en soms applaus, omdat er een hele groep binnenkomt.
Om 16.00 ging het museum open, daar hebben we genoten van de indrukwekkende kunstschatten, beelden, houtsnijwerk, wandkleden, edelsmeedkunst, schilden en borstharnassen van de kruisvaarders.









's Avonds genoten van de sfeer in de stad, muziekoptredens, sfeerverlichtig en het lekkere eten.

De volgende dag vroeg op om op weg te gaan naar Finisterre.

De - Posted using BlogPress from my iPadn

Location:Santiago

Dag 36 ontmoetingen in Santiago

De dag van onwerkelijkheid.
Weken sta je vroeg op en pak je de draad op, om in een rustig tempo weer op de fiets te stappen, vandaag was er niets nodig, uitslapen, voorzover dat mogelijk was, een broodje kopen rondlopen in Santiago.




Langzaam slenterden we naar beneden, ene winkeltje in en andere uit. Uiteindelijk belandden we in de Kathedraal waar een mis aan de gang was. Enorm druk, iedereen liep in en uit, ik mocht niet fotograferen, maar later zag ik dat iedereen fotografeerde. Het zwaaien van het wierrookvat wilde ik toch wel vastleggen, dus toch maar naar voren en wat opdringerig het toestel hoog boven mijn hoofd houden en op goed geluk wat schieten.









Wat mij verbaasde was dat iedereen ter communie kon gaan, er waren ook heel wat priesters die de mensen een hosti gaven, tijdens de dienst kon men ook in een biechtstoel biechten. Er waren verschillende biechtstoelen voor elke taal een.


Na de dienst wat foto's geschoten van bijzondere beelden en zoals we hadden beloofd wat kaarsjes opgestoken. Dat ging wel een beetje vreemd, want het waren electronische kaarsjes, zodra je een muntje in het gleufje liet glijden lichtten er een aantal kaarsjes op. Slim gedaan natuurlijk. Zeker als er zo ontzettend veel mensen komen.










Bij de rondgang kwamen we Fokke en Gertien tegen die we bij Roncevalles ontmoet hebben. Hele verhalen over de belevenissen. Trots zijn we wel dat wij dit gehaald hebben en iedereen die elkaar ontmoet is in zo'n euforische stemming. Koffie drinken, nog een bak koffie, dan een eettent opzoeken, heerlijk eten, wat foto's laten zien. De tijd vloog voorbij, intussen nog een stel Nederlanders ontmoet en zo was het voordat we het in de gaten hadden half zeven. Geen tijd meer voor museum, vliegveld of wat dan ook, maar in het appartement een broodje eten en nagenieten. Nog een rondgang langs de leuke plekjes was nu niet aangenaam, want het regende nog steeds. Heel wat toeristen hadden daar geen rekening mee gehouden en liepen rond in korte broek en slippertjes.



Morgen laten we ons weer verrassen.



- Posted using BlogPress from my iPad

Location:Santiago

Dag 35 aankomst in Santiago Melide - Santiago via Arzua/Touro

De dag van de laatste etappe begon met dikke mist, nog geen 50 meter te zien.





De weg werd hersteld, waardoor we goed op moesten letten op tegenliggers en gaten in de weg. Ik moest mijn bril weer afdoen, waardoor ik nog minder goed kon zien. Sommige delen van de weg bestond alleen maar uit platgewalste klei, alsof je een lekke band had zo reed dat.
Er moesten veel meer steile klimmetjes genomen worden dan we hadden gehoopt, soms van meer dan 3 km. Voor de laatste feestelijk dag was dit een zware opgave, je hebt je anders ingesteld en dan moet je nog veel kracht inzetten en geduld bewaren. Ter controle zijn we toch maar even gestopt onderweg, want de dikke mist was niet om doorheen te komen. Misschien zaten er wel stenen in de tas of liep de rem aan?


Er was niets aan de hand, het was gewoon een lastige weg die heel langzaam omhoog ging.



Uiteindelijk kwamen we dan toch uit de mist en werd het landschap schitterend, mooi glooiend, kleinschalige boerenbedrijven, mais, druiventeelt, bos, veel eucolyptusbomen, ook wel stripteasebomen genoemd, omdat ze hun barst als vellen langs de stam laten hangen. Bij de boerderijen stonden aparte rechthoekige schuurtjes op een soort verhoging. Het blijken horreas, opslagschuurtjes tegen de knaagdieren, te zijn.








Optrekkende mist is altijd mooi om te zien, het gaat snel en voordat je het weet zit je midden in de zon. We schoten niet op, omdat ik elke keer weer nieuwe plaatjes zag om vast te leggen.






Om een uur of een een picknick in een stil stukje eucalyptusbos.






Daarna weer verder met de klimmetjes en lange afdalingen, dat was voor mij genieten voor Alie minder.
We vormden een echt team, Alie lette op de details, boekje lezen en na zoveel meter moesten we of nog 3 km en dan was de klim over. Ik lette daar niet op, ik had meer de grote lijnen, na dat dorp die weg met dat nummer. Als het boekje dan fout zat, omdat het veel verder was, dan kon ik rustig zeggen, niet op letten gewoon doorgaan, of als ik iets te ruim opvatte corrigeerde Alie mij weer, alleen met de kaart hadden we het niet gered en hadden we voornamelijk langs de drukke grote wegen gereden, maar met de beschrijving van het boekje konden we de stille weggetjes vinden.
Dat Alie op details let was onderweg wel duidelijk, de namen van de bloemen en planten werden genoemd, dat deze koeien maar weinig gras hadden en aan de bomen zaten te eten, dat was mij ontgaan, ik was meer bij het fietsen, hoe zit ik en hoe voelt het als..., hoe lang kan ik.....
Ik ging vaak te hard waardoor ik ook weer tijd had om te fotograferen, Alie nam de tijd en gaf mij die ruimte, want zou dat niet kunnen dan hadden we het niet gered. Ik kon er bij slecht weer mooi voor zorgen dat Alie uit de wind reed. Zo is dit toch een tour geworden van ons samen, met ons tweetjes, zonder door anderen opgejaagd of lastig gevallen te worden.
We hebben het gehaald en de alsof de proeven nog niet voldoende waren voordat we bij de Kathedraal waren kregen we een 12% steile klim vanaf het viaduct naar boven toe.




De sfeer in Santiago was daar tegenover weer zo heerlijk dat alle pijn en






leed snel vergeten was. Een onvergetelijke ervaring om na zo'n lange tocht van wel meer dan 2700 km voor die immense kathedraal te staan. Alie werd er wel even emotioneel toen we de kinderen belden om ze te vertellen dat we het gehaald hadden. Vanaf dat grote plein naar de Rue de Vilar waar we onze officiële credencial kregen. We waren de enige niet en sloten aan in de rij, moesten ons paspoort laten zien en kregen dus een prachtige oorkonde in het latijn met onze namen ook in het latijn. Zo niet voor niets al die stempeltjes gehaald. Alie vond het gewoon leuk om te doen. Er zitten prachtige stempels bij en zo af en toe een kijkje in de sacristie was toch ook leuk.






Slaapplaats gevonden, heerlijk gedouched en toen de stad in, wat eten en de sfeer proeven. Op de pleinen en onder de arcades werd muziek gemaakt en prachtig gezongen. Bedelaars houden een bekertje omhoog en op een bord staat waarom ze daar zitten. Tsja, als je dan een heel jong meisje ziet zitten denken we dan al gauw dat ze geen geld meer heeft voor de terugreis naar huis of zoiets. Soms zie je dan een vriendje een stukje verderop zitten om haar aan te moedigen. We gingen met een nog voldaner gevoel dan al de andere dagen slapen. Best ook wel raar, want we hoefden niet meer te kijken hoe we de volgende dag moesten rijden. We konden gewoon opstaan wanneer we wilden.

Location:Santiago